Неназоўнае ужо тут.
Яно тут, побач з табой. І яму не патрэбна было пераадольваць бязмежжа новаўтворанай пустэчы. Мы самі далі яму сцяжынку па-за межамі.
Яно тут, у нашае сябрах, у нашае каханых, у нашае сям'і, у нашае рабоце. І ты ніколі не здагадаешься пра яго існаванне. Навошта руйнаваць, калі можна усе зрабіць сабой?
І толькі ў натоўпе гораду, раптам нейкі мінак насустрач, ці абагнаўшы, ўсміхнецца табе на сотыя сэкунды вострымі сківіцамі пустэчы...